Сұм ажал арамыздан аяулы, қимас азаматымызды әй-шәйға қарамай алып кетті деп айта-айта әбден айтар сөзіміз де, ойымыз да ойсырап бара жатыр. Мархабат деген есім – мен үшін өте қымбат есім еді. Жастайымыздан мен де оңтүстіктен, ол да оңтүстіктен шыққан жазушы едік. Ол жас жағынан менен 3-4 жас кіші болса да, өзімнің бір тетелес, теңдес досымның біріне айналып еді. Жаңа бір шығарма шыға қалса, белгілі бір қуанышты оқиға бола қалса, алдымен телефон соғатын осы досым, әрі інім – Мархабат еді. Енді қазір қанатым қайрылғандай болып отырмын. Амал не!

Ауырып жатқанын естігеннен кейін телефон соққанымда қарындасымыз Ақлима: «Дулат аға, папаммен өзіміз де сөйлесе алмаймыз, ол жансақтау бөлімінде жатыр ғой!» – деді. Сол кездері онымен бір ауыз тілдесе алмағаныма өкінемін. Қазақта сөз бар ғой: «не болар екі көзің бірінен соң, ағаның сәні болмас ініден соң» деген. Сол Мархабат досым әрі інім арамыздан кеткеніне өкінішімнің орны толмайтындай жағдайда отырмын. Оның қандай жазушы, қандай азамат екенін барлық қазақ қаламгерлері, оқырман қауым жақсы біледі. Мархабаттың көркем шығармалары, қайталанбас істері өзіне тән. Оңтүстіктің бүкіл өмірі, мінез-құлқы енді Мархабаттың қаламына ілікпейді. Бұл да бір орны толмас өкініш!

Мархабат досым әрі інім өзінің бір баласының атын менің атыммен Дулат деп қойып еді. Арамыздан қыл өтпестей сондай жақын болдық. Енді сол балалар аман болсын, өсірген ұл-қыздары әкесінің орнын басып, ұрпағын жалғастыра берсін. Өссін-өнсін. Жаны жаннатта болсын, Мархат інім, Мархабат досым!