Қабырғалы қаламгер Мархабат Байғұт өмірден озды деген суық, қаралы хабар жеткенде еріксіз жүрегім дір етті. Қайран қатыгез дүние-ай!

Көп жылдар Мархабат Байғұттың сан түрлі баспаларда жарық көрген әр мақаласын, әр әңгіме-хикаятын тамсана оқитындар қатарында болдым. Расында да, ол қысқа әңгімелер жазудың хас шебері еді. Әсіресе ауыл тіршілігін, ауыл адамдарын, олардың мінездері мен қылықтарын керемет нанымды етіп беретін ғажап суреткер еді. Әр шығармасында ұлттық рең-сипат әдемі орын алатын. Оның сол тартымды әңгімелерін оқып отырып, жазушының тапқырлығына, ой-қиялының тереңдігіне, нақтылығына әрі заман сипатын айнытпай беретін шеберлігіне, тілінің шұрайлы-сұлулығына сүйсінетінбіз. Шынында да Мархабат Байғұт ұлттық әдебиетімізден ойып орын алған алтын қаламды, асыл ойлы жазушы болатын.

Мархабат ағаны замандастары «Роман жазбаған қаламгер» деп қалжыңдайтын. Бірақ оның баспадан жарық көрген әрбір әңгімелер жинағы романдарға бергісіз еді. Әр әңгімесі әсем, сазды әнге ұқсайтын құдіреті бар болатын. Ол өзінің ізденімпаздығының арқасында сөз зергеріне айналып еді. «Біздікі – әдебиет дейтін ұлы мұхитқа кішкене ғана бұлақ боп қосылсақ деген мақсат қой» деуші еді М.Байғұт.

Өмірде өзімен ғана шектелмей, ақыл-ой, бар өнерін елімен бөлісіп, саналы өмірін ел игілігіне, ұлт руханиятын тереңдетуге барынша үлес қосқан қайраткер қаламгер Мархабат Байғұт есімі ел есінде ұзақ жылдар сақтала бермек.

Бақұл болыңыз, Мархабат аға!