Мархабат Байғұт қазасы – қазақ рухани кеңістігіне қар жауып, қазан ұрғанға пара-пар құбылыс. Болмысының ерекшелігі мен қолтаңба айшығының, өрнек-бедерінің үйлесім, жарасымы алыстан көрініп, көркемдік сиқыры көпшілікті баурай бастаған уақытта, әрине, оның қазасының өкініші көп. Ғафу Қайырбековше айтқанда, ол аудан, облыс жазушысы емес, ол – тұтастай ұлттық қаламгер дәрежесіне көтерілген тұлға.

Мархабат Байғұттың көзін тікшелеп тастап, сәл жымиған сәтте жүзіне үйірілетін мейірім жақын-жуықтығынан бөлек, жалғандығы жоқ шынайылықтың қадіріне кештетіп жете бастаған, тап осы кезде өксікке ұқсайтын зарығу көкірегін кернеп әкете жөнеледі. Қош бол, қайран Мәке!