Екеуміз екі қаланың тұрғыны болғандықтан ба, тонның ішкі бауындай араласып едік десем, артық болар. Алайда соңғы жылдары бір-бірімізбен хабарласып, жарық көрген шығармалар туралы пікірлестер едік. Рухани ұстазың – Тәкен Әлімқұловқа деген құрметің ерек еді. «Түркістаныңыздың қайта түлегенін көрдік», – деген сынды екінші жақпен жазатын өз стиліңді қалыптастырдың. Бірінен кейін бірі жарық көрген көптеген прозалық кітаптарыңның жеңіл юмормен кестеленген оқиғалары – сенің толысқан, мықты қаламгер екеніңді жұртшылыққа аян етті.

Жуырда ғана менің бір қуанышымды ағынан жарыла құттықтап, телефон шалып едің. Өзіңнің науқасты болып, ешқайда шыға алмай жүргеніңді айтқаныңда ағаң ретінде: «Тезірек айығуың керек. Алда сен атқарар жұмыстар көп», – деп едім. Адамның тағдыры бір Алланың қолында ғой. Оралмас сапарға кете бардың. Бақұл бол, тіршілігінде жайдары жүрек, жайсаң мінезбен өткізген туған өлкеңді жан-тәніңмен сүйе білген Түркістанның тастүлектей қыраны, іні-досым! Пейіште нұрың шалқысын!